ความเป็นมาของศาสดา

ประวัติศาสดา

พระพุทธเจ้าทรงมีพระนามเดิมว่า สิทธัตถะ เป็นพระราชโอรสของพระเจ้าสุทโธทนะ กษัตริผู้ครองกรุงกบิลพัสดุ์ ซึ้งปัจจุบันตั้งอยู่ทางภาคใต้ของประเทศเนปาล พระราชมารดาทรงมีพระนามว่า พระนางสิริมหามายา ซึ้งเป็นพระราชธิดาของกษัตริย์ราชกุลโกลิยวงศ์ แห่งกรุงเทวหะ เมื่อพระนางทรงพระครรภ์แก่จวนจะประสูติได้เสด็จกลับกรุงเทวหะแต่เมื่อขบวนเสด็จไปถึงสวนลุมพินี ซึ้งตั้งอยู่กึ่งกลางระหว่างกรุงกบิลพัสดุ์กับกรุงเทวหะ พระนางก็ทรงประชวรพระครรภ์และประสูติพระราชโอรสข้าราชบริพารจึงเชิญเสด็จกลับกรุงกบิลพัสดุ์

พระราชกุมารได้รับขนานพระนามว่า สิทธัตถะ (แปลว่าผู้สำเร็จในสิ่งที่ประสงค์) ประสูติได้ 7 วันพระราชมารดาก็สวรรคต พระนางประชาบดีโคตมี ซึ่งเป็นพระมาตุกา ได้รับเป็นผู้เลี้ยงดูพระราชกุมารแทน พระราชกุมารสิทธัตถะทรงศึกษาศิลปวิทยาทุกอย่างเท่าที่จำเป็นสำหัรบพระราชโอรสของกษัตริย์ผู้ครองนครจะพึงศึกษาจากพระครูวิศวามิตร เมื่อพระองค์อายุได้ 16 พรรษาก็ทรงอภิเษกสมรสกับพระนางยโสธราหรือพิมพา พระราชธิดาของพระเจ้าสุปปพุทธะและพระนางอมิตตาแห่งเทวหนครทรงมีพระโอรสองค์หนึ่งพระนามว่า ราหุล

พระเจ้าสุทโธทนะ ทรงต้องการให้พระราชโอรสอยู่ครองราชสมบัติแทนจึงทรงบำรุงบำเรอปรนเปรอความสุขทุกอย่างให้พระราชกุมาร เช่นทรงสร้างปราสาท 3 หลัง สำหรับประทับ 3 ฤดู และทรงอำนวยความสะดวกสบายทุกอย่างให้ แต่พระราชกุมารสิทธัตถะก็ทรงมิได้หมกหมุ่นในความสุขเหล่านั้น เมื่อทอดพระเนตรเห็นคนแก่ คนเจ็บ คนตาย และสมณะตามลำดับทรงคิดไว้ว่า ชีวิตทุกคนต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนั้นและวิถีทางที่จะพ้นจากความทุกข์ของชีวิตเช่นนี้ได้จะต้องสละเพศผู้ครองเรือนในที่สดพระองค์ก็ได้ตัดสินใจเสด็จออกผนวชในตอนดึกของคืนวันหนึ่ง ทรงตัดพระเมาลีอธิฐานเพศบรรพชิตริ่มฝั่งแม่น้ำอโนมา เมื่อพระชนมายุ 29 พรรษาหลังพระราหุลประสูติได้เล็กน้อย

จากนั้นเสด็จไปยังแคว้นมคธ ศึกษาในสำนักอาฬาลดาบสและอุทกดาบสรามบุตรจนสิ้นความรู้ของอาจารย์จึงทรงลาอาจารย์ไปบำเพ็ญเพียรที่อุรุเวลวเสนานิคมในช่วงนั้นมีปัญจวัคคีย์มาคอยปฏิบัติอยู่ด้วย พระองค์ทรงทรมานพระวรกายในที่สุดทรงกระทำ ทุกรกิริยา ก็ทรงไม่สามารถบรรลุได้ จึงทรงหันมาบำเพ็ญเพัยรทางจิตจนเกิดพระปัญญาได้ตรัสรู้ความจริงอันสูงสุด เรียกว่า อริยสัจ4 คือ

1.ทุกข์ได้แก่ความทุกข์หรือปัญญาชีวิตทั้งหมด

2. สมุทัยได้แก่สาเหตุของทุกข์หรือสาเหตุของปัญหา
3.นิโรธ ได้แก่ความดับทุกหรือการหมดปัญหา

4.มรรคได้แก่ทางดับทุกข์หรือวิธีแก้ปัญหา

พระองค์ทรงตัสรู้คาวมจริงอันประเสริฐนี้ในเวลาย่ำรุ่งของคืนวันเพ็ญเดือน 6 เมื่อพระชนมายุได้ 35 พรรษาพระ-องค์จึงทรงพระนามว่า สัมมาสัมพุทธหรือพระพุทธเจ้า เมื่อตรัสรู้แล้ง ทรงเผยแผ่พระพุทธศาสนาไปแสดงธรรมโปรดปัญจัคคีย์การแสดงธรรมครั้งแรกนี้เรียกว่า ธัมจักรกัปปวัคนสูตร ปัญจัคคีย์ได้ทรงขอผนวชในพระพุทธศาสนาต่อจากนี้ได้มีผู้เลื่อมเข้ามาบวชประพฟติตามอย่างพระอง์เคลื่อนที่ตามลำดับจนมีพระสงฆ์มากขึ้น และพระพุทธศาสนาหยั่งรากมั่นคงในแคว้นมคธ โดยพระบรมราชูปถัมป์ของพระเจ้าพิมพิสาร และในกาลต่อมาทรงเผยแผ่พระพุทธศาสนาไปยังแคว้นโกศลของพระเจ้าปเสนที่โกศล เมื่อประดิษพระพุทธศานาแพร่หลายแล้วพระสัมมาสัมพุทธเจ้าก็เสด็จดับขันธ์ที่ป่าสาระ นอกกรุงกุสินารา นครหลวงของแคว้นมัลละภาคเหนือของประเทศอินเดียเมื่อพระชนมายุได้ 80 พรรษาก็ทรงปรินิพพาน

วาระสุดท้ายแห่งพระชนชีพ

พระพุทธเจ้าได้ทรงบำเพ็ญพุทธกิจประจำวัน 5 อย่างคือ
1. ตอนเที่ยงทรงแก้ปัญหาเทวดาที่มาทูลถาม
2. ตอนใกล้รุ่งทรงสอดส่องพระญาณหาบุคลผู้มีอุปนิสัยที่พอจะช่วยเหลือได้
3. ตอนเช้าตรู่ทรงออกบิณฑบาต โดยโปรดสัตว์ตามที่ปรากฏในพระญาณของพระองค์
4. ตอนบ่ายทรงแสดงธรรมแด่ประชาชน
5. ตอนค่ำทรงแสดงธรรมแด่ภิกษุ

นอกจากนี้แล้วยังทรงบำเพ็ญจริยา 3 คือ
1. โลกัตถจริยา ทรงบำเพ็ญประโยชน์ต่อชาวโลก
2. ญาตัตถจริยา ทรงบำเพ็ญประโยชน์ต่อพวกญาติ
3. พุทธัตถจริยา ทรงบำเพ็ญประโยชน์ในฐานะพระพุทธเจ้า

www.school.net.th/library/create-web/10000/religion/10000-8061.html

ความเป็นมาของศาสนาพราหมณ์-ฮินดู

ความเป็นมาของพราหมณ์-ฮินดู

หากกล่าวถึงศาสนาที่เก่าแก่ที่สุดในโลกแล้ว หลายคนคงจะต้องยกให้ ศาสนาพราหมณ์ หรือ ฮินดู เป็นแน่ เพราะเราคงไม่อาจปฏิเสธได้ถึงความเชื่อทางศาสนาอันเก่าแก่ที่แม้จะไม่มีศาสดาของศาสนาแต่ก็ยังคงมีผู้นับถือสืบต่อกันมานับแต่สมัยอินเดียโบราณ ก่อนยุคพระพุทธศาสนาตราบจนถึงปัจจุบัน ทั้งยังมีความน่าสนใจอย่างยิ่งที่นอกจากจะเป็นศาสนาอันเก่าแก่ที่สุดในโลกแล้ว คัมภีร์ของศาสนาพราหมณ์ (พระเวท) ยังได้รับการยกย่องให้เป็นวรรณคดีที่เก่าแก่ที่สุดในโลกอีกด้วย

ความพิเศษของศาสนาพราหมณ์คือไม่มีศาสดาของศาสนาแต่มีการนับถือพระเป็นเจ้า หรือ เทวะ ผู้เป็นใหญ่ในศาสนามากถึง 3 พระองค์ด้วยกัน โดย เทวะ ทั้ง 3 พระองค์ก็จะมีคุณสำคัญแตกต่างกันออกไป คือ

1. รช มีความหมายถึง การก่อเกิด เริ่มต้น พลังด้านบวกของการก่อกำเนิด เป็นคุณแห่งพระพรหม คือ พระผู้สร้าง ทรงเป็นผู้สร้างสากลโลกให้ถือกำเนิดขึ้นมา

2. สัตวะ มีความหมายถึง คุณความดี ความสว่างไสว เป็นคุณแห่งการผลักดัน ก้าวเดิน ดำเนินไปเบื้องหน้า ธำรงไว้ ถนอม และรักษาอันสากลโลกที่ได้ถูกสร้างขึ้นมา เป็นคุณแห่งพระนารายณ์ คือ พระผู้ปกปักษ์

3. ตมะ มีความหมายถึง ความมืด การทำลายล้าง อันเป็นคุณแห่งพระศิวะหรือพระอิศวร ซึ่งจะทรงทำลายสากลโลกที่ถูกสร้างขึ้นมา เมื่อคราวอันต้องทำลายมาถึง

ในอดีตศาสนาพราหมณ์ หรือ ฮินดู จะมีการจัดคัมภีร์ออกเป็น 3 พวก ตามแต่การยกย่องนับถือเทวะทั้ง 3 โดยจะแบ่งแยกออกเป็น 3 นิกายใหญ่ๆ ดังที่ได้กล่าวมาแล้ว

นิกายใดนับถือเทวะองค์ไหนก็ยกย่องว่าเทวะองค์นั้นสูงสุด ต่อมาพวกนักปราชญ์ชาวฮินดูจึงได้กำหนดให้เทวะทั้งสามองค์เป็นใหญ่สูงสุดเสมอกัน ทั้งนี้เพื่อเป็นการขจัดความแตกแยกในการยกย่องเทวะของศาสนาซึ่งเป็นหนึ่งเดียวกัน เทวะทั้ง 3 องค์นี้เมื่อถูกนำมารวมกันแล้วจึงมีนามเรียกโดยรวมทั้งสามพระองค์ว่า ตรีมูรติ และใช้คำสวดว่า โอม โดยย่อมาจาก อะ อุ มะ

ซึ่งในความหมายของคำทั้งสามนี้ แต่ละพยางค์ก็จะแทนเทวะแต่ละองค์ คือ

อะ ( อ. ) แทนพระวิษณุหรือพระนารายณ์

อุ. แทนพระศิวะหรือพระอิศวร

มะ ( ม. ) แทนพระพรหม

อะ-อุ-มะ ทั้งสามนี้รวมกันเป็นพยางค์หนึ่งอันศักดิ์สิทธิ์ คือ โอม ในหนึ่งพยางค์มีความหมายถึงการระลึกถึงเทวะทั้งสามพระองค์ รวมเรียกว่า ตรีมูรติ อันหมายถึง มีรูป 3 ซึ่งก็คือเทวะทั้ง 3 พระองค์อันเป็นสัญลักษณ์ของศาสนาพราหมณ์-ฮินดู โดยคำว่า 'โอม' นี้จะถูกแทนด้วยอักษรเทวนารี (อักษรโอม) ซึ่งหมายถึง เทวะทั้ง 3 พระองค์

ในส่วนของการถือกำเนิดนั้น แม้ไม่สามารถทราบได้แน่ชัดว่าใครเป็นเป็นผู้ก่อกำเนิด แต่ก็เป็นที่ทราบกันดีว่าศาสนานี้มีรากฐานการถือกำเนิดมาจากชาวฮินดูในประเทศอินเดีย เนื่องจากเป็นศาสนาของชาวฮินดูหรืออินเดียโบราณ มีชื่อเรียกในเบื้องต้นว่า สนาตนธรรม อันมีความหมายถึง ศาสนาที่มีหลักธรรมอันเป็นของเก่าหรือนิรันดร์ โดยเหตุที่ศาสนาพราหมณ์ได้ชื่อเรียกเช่นนี้ก็เพราะความเชื่อที่ว่า ศาสนาพราหมณ์นั้นมีหลักธรรมอันเป็นนิรันดร์ นอกจากนี้ก็ยังมีอีกชื่อหนึ่งว่า ไวทิกธรรม หมายถึง ศาสนาหรือหลักธรรมที่เนื่องด้วยคำสอนในพระเวทย์ โดยที่ชาวอินดูถือว่า ศาสนาของพวกเขานั้นมีมาก่อนประวัติศาสตร์และถือว่าเป็นศาสนาที่เก่าแก่ที่สุดในโลก

ในยุคเริ่มแรกเลยนั้นศาสนาพราหมณ์นี้จะยังไม่ถูกเรียกว่า 'ฮินดู' เพียงจะเรียกว่าศาสนาพราหมณ์ ที่แปลว่า ศาสนาของพระพรหมณ์ อันเป็นศาสนาที่เกิดจากพระพรหมณ์เท่านั้น ศาสนาพราหมณ์นั้นได้วางหลักไว้ด้วยคาถาสันสกฤตที่ว่า เอกเมว อทฺทวิติยมฺ (เอ-กะ-เม-วะ, อัท-ทะ-วิ-ติ-ยัม) แปลว่า หนึ่งเดียวเท่านั้น ไม่มีสอง คาถานี้เน้นในความเป็นเอกภาพ นอกจากพระพรหมทุกสิ่งล้วนแล้วแต่เป็นมายาของปลอมทั้งสิ้น การปฏิบัติตนให้ไปสู่ความหลุดพ้นและไปรวมเป็นหนึ่งเดียวกับพระพรหม หรือการกลับคืนสู่พรหม เรียกว่า พรหมมัน หรือ พรหมาตมัน ข้อกำหนดที่ว่านี้นับเป็นหลักอันสำคัญอย่างยิ่งของศาสนาพราหมณ์ และเป็นบทบัญญัติอันแท้จริงของพระเวทย์ ศาสนาพราหมณ์เป็นศาสนาที่ได้เกิดมีมาช้านานแล้วในประเทศอินเดีย เป็นศาสนาของชนเผ่าอารยัน หรืออินโดยูโรเปียน ( Indo-Europen ) บรรพบุรุษของพวกอินโด-อารยัน ตั้งรกรากอยู่เหนือเอเซียตะวันออก ( ตอนกลางของทวีปเอเชีย - Cenural Asia ) โดยไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่ง กลุ่มอารยันต้องเร่ร่อนทำมาหากินเหมือนกันชนเผ่าอื่นๆ ในจุดนี้เองที่ทำให้เกิดการแยกย้ายถิ่นฐาน เกิดมีประเพณี และภาษาที่แตกต่างกันออกไป ชนชาติอารยันแยกออกไปเป็นกลุ่มใหญ่ 3 กลุ่มโดย

กลุ่มที่ 1 แยกไปทางตะวันตกเข้าสู่ทวีปยุโรป ( ไปเป็นชนชาติต่างๆ ในยุโรป )

กลุ่มที่ 2 ลงมาทางตะวันออกเฉียงใต้ อนุมานได้ว่าน่าจะเป็นชนชาติอิหร่านในเปอร์เซีย

กลุ่มที่ 3 เป็นกลุ่มที่สำคัญที่สุด กลุ่มนี้แยกลงมาทางใต้ อาศัยอยู่ตามลุ่มแม่น้ำสินธุ ( Indus ) มีชื่อเรียกว่า 'ฮินดู'

ชาวอารยันกลุ่มนี้เมื่อรุกเข้าในแถบลุมแม่น้ำสินธุแล้วก็ได้ไปพบกับชนพื้นเมืองที่เรียกว่า ดราวิเดียน ( Dravidain ) หรือมิลักขะ ( คนป่า ) บางครั้งก็เรียกว่า ทัสยุ ( ทาส ) ซึ่งหมายถึง ทาส ของอารยันนั่นเอง ก่อนที่จะถูกชนชาติอารยันเข้ามารุกรานนั้น พวกทัสยุ หรือ ทาส นี้ ที่อยู่ในแถบลุ่มแม่น้ำสินธุมีความเชื่อ มีวัฒนธรรม และมีศาสนาของตนอยู่ก่อนแล้ว ซึ่งการเริ่มต้นศาสนาของพวกอารยันก็ได้นำเอาศาสนาของพวกทัสยุมาผสมผสานอยู่ด้วยเป็นอันมาก ศาสนาของชาวอารยันนั้น เกิดขึ้นได้ด้วยมีมูลเหตุอย่างหนึ่งคือ ' ความไม่รู้จักภูมิศาสตร์ ' หมายถึงว่า ชาวอารยันดั้งเดิมนั้นมิได้มีความรู้ในมูลเหตุแห่งธรรมชาติ จึงได้ยกย่องธรรมชาติประเภทต่างๆ ขึ้นเป็นเทวะ ( เทพเจ้า ) และแบ่งออกเป็นหมวดสูงต่ำเพื่อสะดวกแก่การนับถือและการทำบัตพลีจัดพิธีกรรมถวาย หมวดสูงต่ำแห่งเทวะนี้มีทั้งสิ้น 3 หมวดคือ เทวะบนสรรค์ เช่น ดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ เทวะบนพื้นอากาศ เช่น วายุ วรุณ ( ฝน ) เทวะบนพื้นโลก เช่น อัคคี ( ไฟ ) ธรณี ( แผ่นดิน )
ต่อมาศาสนาพราหมณ์หรือศาสนาฮินดู ได้มีการพัฒนาตัวเองขึ้นมาจากศาสนาพราหมณ์เมื่อ 700-1,000 BC. เกิดมีคัมภีร์และวรรณคดีทางศาสนาขึ้นมามากมาย ปรัชญาต่างๆ ก็แตกแขนงออกไปมาก ซึ่งยุคของศาสนาพราหมณ์นับแต่การวิวัฒนาการดั้งเดิมนั้นสามารถแบ่งออกได้เป็นยุคต่างๆ ดังนี้ 1. ยุคพระเวท ( Vedie Period - Veda Period ) 2.ยุตมหากาพย์และทรรศนะทั้ง 6 3. ยุคหลังจนถึงปัจจุบัน ยุคพระเวท ( Vedie Period - Veda Period ) ในยุคนี้ได้มีคัมภีร์พระเวทซึ่งถือว่าเป็นวรรณคดีที่เก่าแก่ที่สุดในโลกเกิดขึ้น ซึ่งเป็นที่ยอมรับกันในหมู่นักวิชาการว่า เป็นวรรณคดีที่เก่าแก่ที่สุดในโลกและยังคงสืบทอดมาจนถึง ปัจจุบัน ผู้เชี่ยวชาญบางท่านได้ประมาณเวลาของพระเวทที่เก่าแก่ที่สุดเอาไว้โดยอาศัยวิธีในการคำนวณทางดาราศาสตร์ ว่าน่าจะเริ่มมีมาตั้งแต่ 4,000-2,500 BC. แต่บางท่านก็ประมาณเวลาไว้ว่าน่าจะอยู่ในช่วงเวลา 1,400-1,000 BC 2 คัมภีร์พระเวท

คัมภีร์สำคัญของศาสนาพราหมณ์ที่ต่างก็รู้จักเป็นอย่างดีนั่นคือ คัมภีร์พระเวท คำว่า พระเวท (Vedas) หมายถึง ความรู้ศักดิ์สิทธิ์ คัมภีร์พระเวทนั้นถือเป็นแหล่งอันสูงสุดในการพิจารณาตัดสินปัญหาในทางปรัชญาและศาสนา ชาวอารยันได้รวบรวมบทสวดอ้อนวอนเทวะที่ใช้กันมาในวงศ์ตระกูลขึ้นเป็นหมวดหมู่ คัมภีร์เหล่านี้เรียกว่า เวท หรือ วิทยา ได้แก่ความรู้ซึ่งถือเป็น ศรุติ3 หมายถึง วิทยาที่ได้รับฟังมาจากเทวะ คือ ความรู้ที่พระผู้เป็นเจ้าแสดงให้ปรากฏ โดยบรรดา ฤษี รับการถ่ายทอดมาโดยตรง แล้วนำมาเผยแพร่ด้วยการท่องจำแบบปากเปล่าในเฉพาะหมู่ของพวกพราหมณ์ ความรู้เช่นนี้จะเรียนกันเฉพาะหมู่ของบุคคลที่เลือกสรรแล้ว

คัมภีร์พระเวทนี้ก็ยังมีแยกย่อยลงไปอีกเป็น ฤคเวท ยชุรเวท สามเวท อถรรพเวท

1. ฤคเวท นับเป็นคัมภีร์เล่มแรกในวรรณคดีพระเวท เป็นตำราทางศาสนาที่เก่าแก่ที่สุดในโลก ประกอบไปด้วยบทสวดที่วางท่วงทำนองในการสวดไว้อย่างตายตัว กล่าวถึงบทสรรเสริญคุณ อำนาจแห่งเทวะ และประวัติการสร้างโลก รวมถึงหน้าที่ของพระพรหมผู้สร้างมนุษย์และสรรพสิ่ง ซึ่งจะใช้ในพิธีการบรวงสรวงเทพเจ้าต่างๆ ของชาวอารยัน ตามประเพณีของฮินดูแล้ว การแบ่งหมวดหมู่ของคัมภีร์พระเวทนี้ วยาส ( ผู้แต่งมหากาพย์ มหาภารตะ ) เป็นผู้ทำขึ้นโดยรับคำสั่งจากพระพรหมณ์ การจัดรวบรวมบทสวดในคัมภีร์ฤคเวทนี้ เรียกว่า ฤคเวทสังหิตา

2. ยชุรเวท แสดงถึงพิธีกรรมต่างๆ ทั้งการบูชาและการบวงสรวง เป็นคัมภีร์ที่พวกพราหมณ์อัธวรรยุ4 ใช้ในการทำพิธีบูชา รจนาขึ้นราว 1-2 ศตวรรษหลังจากฤคเวท โดยเนื้อหาส่วนหนึ่งได้มาจากฤคเวท นำมาดัดแปลงและเรียบเรียงขึ้นใหม่ อีกส่วนเป็นบทร้องกรองที่ใช้ในพิธีบูชาโดยเฉพาะ ยชุรเวทนี้แบ่งออกเป็น 2 ชนิดคือ

2.1. ไตติริยะสังหิตา หรือ " กฤษณะ " หรือ " ยชุรเวทดำ " เป็นยชุรเวทเดิมที่ยังไม่ได้มีการแบ่งแยก

2.2. วาชเนยิสังหิตา หรือ " ศุคล " หรือ " ยชุรเวทขาว " คือยชุรเวทที่แบ่งเฉพาะโศลกไว้พวกหนึ่ง และร้อยแก้วไว้อีกพวกหนึ่ง ในการทำพิธีบูชายัญนั้น พิธีที่สำคัญคือ ทศปุรณมาส เป็นการกระทำพิธีในคืนพระจันทร์เต็มดวง และ อัศวเมธ คือการทำพิธีบูชายัญด้วยการถวายม้า
3. สามเวท เนื้อหาส่วนใหญ่ของสามเวทนี้จะได้มาจากฤคเวท นำมาร้อยกรองเป็นบทสวด เป็นเนื้อหาในส่วนที่ใช้ในการแสดงกลศาสตร์ หรือศิลปศาสตร์ รวมถึงสังคีตอันเป็นบทสวดสรรเสริญคุณและฤทธิ์ของเทวะ ใช้เฉพาะในหมู่ของพวกพราหมณ์ อุทคาตรี4 สำหรับการทำพิธีบูชาน้ำโสม สังหิตาของสามเวทนี้แบ่งออกเป็น 2 ตอน คือ ' อรชิต ' มีบทร้อยกรอง 585 บท และ ' อุตตรารชิต ' มีบทร้อยกรอง 1,225 บท คัมภีร์พระเวทสามเล่มแรกนี้ หมายถึง ฤคเวท ยชุรเวท สามเวท นับเป็นสามเล่มหลักรวมเรียกว่า ไตรเวท หรือ ไตรเพท
4. อาถรรพเวท เป็นพระเวทที่สี่ซึ่งเขียนขึ้นมาในภายหลัง ประกอบด้วยบทสวดคาถาเกี่ยวกับไสยศาสตร์ เป็นพระเวทย์ชนิดพิเศษเรียกว่า ' ฉันท์ ' อันมิได้ถูกจัดอยู่ในไตรเวทเพราะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการประกอบพิธีบูชายันแต่อย่างใด อาถรรพเวทนี้ถือว่าเป็นความรู้ที่ปรากฏแก่พวกพราหมณ์อัธวรรยุ พระเวทตอนนี้มีความเกี่ยวของกับไสยศาสตร์บทสวดต่างๆ อันมีจุดประสงค์เพื่อขจัดโรคและภัยพิบัติ ทั้งกล่าวรวมถึงหน้าที่ของกษัตริย์และสัจธรรมขั้นสูง คัมภีร์พระเวทแต่ละคัมภีร์นั้นจะแบ่งออกเป็น 2 ตอนใหญ่ๆ คือ มันตระ และ พราหมณะ มันตระ หรือ มนต์ จะรวบรวมบทสวดที่กล่าวถึงเทพเจ้าแห่งปัญญา สุขภาพ ความมั่งคั่ง และความมีอายุยืน รวมถึงบทสวดอ้อนวอนเพื่อขอทาสบริวาร สัตว์เลี้ยง บุตร ชัยชนะในสงคราม หรือแม้กระทั่งการของให้ยกเลิกซึ่งบาปทั้งปวงอันได้กระทำลงไป บางทีก็เรียกว่า สังหิตา หมายถึง บทสวดหรือมนต์ที่ใช้ในการทำพิธีบูชานั่นเอง คัมภีร์ ฤคเวท 'มันตระ' จะเรียกว่า ฤค อันเป็นร้อยกรองที่มีใจความในการสรรญเสริญพระเจ้า เป็นท่วงทำนองเพื่อการอ่านออกเสียงในการทำพิธีบรวงสรวง คัมภีร์ ยชุรเวท 'มันตระ' เรียกว่า ยชุส เป็นร้อยแก้ว ที่ใช้สวดออกเสียงค่อยๆ ในการประกอบศาสนพิธี คัมภีร์ สามเวท 'มันตระ' จะเรียกว่า สามัน อันเป็นบทสวดมีทำนอง แต่ใช้เฉพาะในพิธีบูชาน้ำโสม ส่วนใน อถรรพเวทนั้น มันตระ ไม่มีชื่อเรียกโดยเฉพาะ พราหมณะ เป็นส่วนที่อธิบายถึงวิธีและรายละเอียดในการจัดศาสนพิธิที่ต้องสวดมันตระ และอธิบายเรื่องราวต่างๆ ที่ต้องเกี่ยวข้องกับมันตระ

คัมภีร์พระเวทเฉพาะตอนของ พราหมณะ นี้ ยังสามารถแยกออกเป็นแขนงสำคัญได้อีก 2 แขนงคือ อารัณยกะ และ อุปนิษัท อารัณยกะ แปลว่า บทเรียนผู้อยู่ในป่า เป็นบทคำสอนการดำเนินชีวิตของพราหมณ์ตั้งแต่เกิดจนกระทั่งออกจากป่าบำเพ็ญเพื่อบรรลุโมษะ การปฏิบัติตามบทเรียนนั้นๆ เรียกว่า การเข้าสู่อาศรม คัมภีร์อารัณยกะนี้มีลักษณะการพัฒนาทางจิตอันก้าวไปได้ไกลมากในพัฒนาการของแนวความคิดทางศาสนาของชาวอินดู อาศรมแห่งการบำเพ็ญเพียร ประพฤติตนให้เป็นพราหมณ์ ดำเนินความตามคัมภีร์ อารัณยกะแห่งพราหมณะมีอยู่ 4 อาศรม หรือ 4 ลำดับแห่งการบำเพ็ญตน คือ

1. พรหมจารี แปลว่า ผู้ประพฤติพรหมจรรย์

2. คฤหัสถ์ แปลว่า ผู้ครองเรือน

3. วนปรัสถ์ แปลว่า ผู้อยู่ป่า

4. สันยาสี แปลว่า ผู้แสวงหาธรรม ยุคมหากาพย์และทรรศนะทั้ง 6 ยุคนี้มีการประมาณช่วงเวลาน่าจะอยู่ในระหว่าง 600-200 BC. รวมระยะเวลาประมาณ 800 ปี นับว่ามีความสำคัญมาก เพราะเป็นยุคที่มีพระพุทธศาสนาและศาสนาเชนเกิดขึ้นมา ทั้งในส่วนของศาสนาพราหมณ์เองก็ยังมีคัมภีร์ทางศาสนาแตกแขนงออกมาอีก คือ

1. มหากาพย์รามายณะ มหากาพย์รามายณะนี้มีลักษณะเป็นบทกวี มีทั้งสิ้น 24,000 โศลก กล่าวถึงเรื่องราวการอวตารลงมาปราบอสูร ราวณะ หรือ ทศกัณฐ์ ขององค์มหาเทพวิษณุ (พระนารายณ์) ซึ่งอวตารลงมาเป็นพระราม อันเป็นภาคอวตารที่ 7 ของพระองค์ มหกาพย์รามายณะนี้นับเป็ฯอีกหนึ่งในวรรคดีของศาสนาพราหมณ์ที่มีชื่อเสียงไปทั่วโลกเลยทีเดียว

2. มหากาพย์มหาภารตะ รจนาไว้เป็นบทกวีเช่นเดียวกัน มีทั้งสิ้น 220,000 บรรทัด ภาคนี้มีการกล่าวถึงอวตารที่ 8 ขององค์พระวิษณุ ซึ่งอวตารลงมาเป็นพระกฤษณะ ผู้เป็นสารถีขับรถศึกให้แก่พระอรชุน พร้อมกันนั้นก็ได้สอนพระศาสนาต่อพระอรชุนด้วย มหากาพย์ภารตะนี้ถูกยกย่องให้เป็นยอดของปรัชญาในยุคที่สองเลยทีเดียว

3. ทรรศนะทั้ง 6 เป็นส่วนปรัชญาของศาสนาพรามหณ์ที่เกิดขึ้นร่วมสมัยกับพระพุทธศานาและศาสนาเชน นี้มีทั้งหลักการและปรัชญาในการดำเนินชีวิตของชาวฮินดู โดยทรรศนะทั้ง 6 นี้ได้แก่

1. นยานะ ของ โคตมะ

2. ไวเศษิกะ ของ กณาทะ

3. สางขยะ ของ กปิละ

4. โยคะ ของ ปตัญชลิ

5. มีมางสา หรืออีกนามหนึ่งว่า ปรวมีมางสา ของ ไชมินิ

6. เวทานตะ หรือ อุตตรมีมางสา ของ พาท ราย

4. ธรรมศาสตร์ คัมภีร์ธรรมศาสตร์นี้ผู้แต่งคือท่าน มนุ มีเนื้อหาว่าด้วยกฎหมายและระเบียบการปฏิบัติของชาวฮินดู ซึ่งจะวางแนวในการครองชีวิตของชาวฮินดูไว้โดยละเอียดเป็นต้นว่า การแบ่งชั้นวรรณะ ซึ่งในปลายยุคสมัยของมหากาพย์และทรรศนะทั้ง 6 นี้ยังได้มีลัทธิอื่นเกิดขึ้นและมีความเจริญรุ่งเรืองต่อจนย่างยุคที่3 และสืบต่อมาจนปัจจุบัน

ยุคหลังจนถึงปัจจุบัน ยุคนี้เริ่มขึ้นในปีคริสตศักราช 200 ยาวมาจนกระทั่งปัจจุบัน ศาสนาพราหมณ์ในยุคนี้ได้มีการเปลี่ยนแปลงรูปแบบไปจากยุคที่ 1 และยุคที่ 2 เป็นอันมาก เพราะหากนับระยะจากคริสตศักราช 200 แล้วก็ยาวนานถึงเกือบ 2000 ปี ความเปลี่ยนแปลงทั้งหลายโดยมากจะอยู่ในส่วนของลัทธิต่างๆ ที่จะมีความชัดเจนเพิ่มขึ้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งในเรื่องของมหาเทพตรีมูรติ โดยแต่เดิมจะมีเพียงลัทธิไศวนิกาย (นับถือพระศิวะหรืออิศวร) ไวษณพนิกาย (นับถือพระวิษณุหรือพระนารายณ์) และศักตินิยาย (นับถือชายาขององค์เทวะ) แต่ในช่วงปลายของยุคนี้ได้เกิดมีลัทธิที่นับถือพระพรหมขึ้นอีกหนึ่งนิกาย อีกทั้งลัทธิต่างๆ ทั้งไศวนิกาย หรือไวษณพนิกาย ก็ได้มีนิกายที่แยกย่อยลงไปอีกด้วย

อ้างอิง http://www.dusit.ac.th/

ความเป็นมาของศาสนาอิสลาม

ประวัติความเป็นมาของอิสลาม

ประวัติความเป็นมาก่อนหน้าศาสดามูฮำหมัดจะได้ประกาศศาสนา ชาวอาหรับในดินแดนแถบคาบสมุทรอาหรับมีความนับถือในเทพเจ้าต่าง ๆ นับถือดวงอาทิตย์ ดวงจันทร์ ดวงดาวต่าง ๆ แต่หลังจากการดเนิดของศาสนาอิสลามแล้วความนับถือในเรื่องเหล่านี้ได้หมด สิ้นไป โดยหันมาเคารพนับถือ “พระอัลเลาะห์” เพียงพระองค์เดียวศาสดามูฮำหมัดถือกำเนิดขึ้นมาในปี พ.ศ. 1113 (ค.ศ.570) ที่เมืองมักกะห์ (เมกกะ) ซึ่งขณะนั้นเป็นประเทศซาอุดิอาระเบีย มีบิดาชื่ออับดุลเลาะห์ และมารดาชื่ออามีนะฮ์ ท่านเป็นกำพร้าพ่อแม่มาตั้งแต่ยังเยาว์ และอยู่ในความดูแลของลุง เมื่ออายุได้ 25 ปีได้สมรสกับนางคอดียะห์ เศรษฐีหม้ายชาวเมืองมักกะห์ มีบุตรด้วยกัน 6 คน บุตรชาย 2 คนได้เสียชีวิตตั้งแต่เยาว์วัย โดยเหลือแต่บุตรหญิง 4 คน เมื่ออายุได้ 40 ปี ได้เริ่มออกประกาศศาสนาและพบกับอุปสรรคมากมาย จนต้องลี้ภัยไปอยู่เมืองมาดินะฮ์ในปี ค.ศ. 622 ซึ่งต่อมาถือเป็นปีเริ่มศักราชใหม่ของอิสลาม ในอีก 8 ปีต่อมาท่านได้รวบรวมผู้คนกลับไปอีกเมืองมักกะห์ได้ ศาสนาอิสลามจึงได้เริ่มแพร่หลายออกไปสู่ที่อื่น ๆ ตั้งแต่บัดนั้น ศาสดามูฮำหมัดสิ้นชีวิตในปี พ.ศ. 1175 ณ เมืองมาดินะฮ์

วิวัฒนาการของนิกายในศาสนาอิสลาม

ภายหลังจากการสิ้นชีวิตของศษสดามูฮำหมัดก็ได้เกิดปัญหาการจัดองค์กรของ มุสลิมขึ้น เพราะท่านศาสดามิได้แต่งตั้งผู้ใดเป็นผู้ปกครอง (กาหลิบ) สืบต่อมา จึงเกิดความแตกแยกขึ้นระหว่างชาวเมืองมักกะห์กับชาวเมืองมาดินะฮ์ และเป็นสาเหตุสำคัญที่ทำให้ศาสนาอิสลามแยกเป็นหลายนิกาย ดังนี้คือ 1. นิกายซุนนี่ เป็นนิกายที่ถือว่าตนเองเป็นผู้เคร่งในแนวทางการปฏิบัติตามคัมภีร์อัล-กุระอานและตามวจนะของศาสดามูฮำหมัด และให้ความเคารพกาหลิบ 4 คนแรกเท่านั้น2. นิกายชีอะฮ์ เป็นนิกายที่ถือว่าตนเป็นพรรคพวกของอาลี ผู้เป็นญาติ บุตรเขยและสาวกของท่านศาสดามูฮำหมัดซึ่งเป็นกาหลิบองค์ที่ 4 ชาวชีอะฮ์จึงไม่ได้ถือว่ากาหลิบองค์อื่น ๆ เป็นกาหลิบอันแท้จริง

คัมภีร์อัล – กุรอานคัมภีร์อัล – กุระอาน

ถือว่าเป็นคัมภีร์ศักดิ์สิทธิ์ เพราะทุกคำ ทุกตัวอักษรเกิดจากการเปิดเผยและดลใจของพระเจ้าที่ประทานผ่านทางเทวทูตกา เบรียลมาให้แก่ศาสดามูฮำหมัดทีละเล็กละน้อย คลอดจนระยะเวลาประมาณ 22 ปี อัล – กุรอานเขียนเป็นภาษาอาหรับเพื่อให้ศาสดามูฮำหมัดจะได้เอาใจใส่และเข้าใจได้ ง่ายคัมภีร์อัล – กุระอานเป็นหนังสือที่ประกอบด้วย 30 ภาค 114 บท และ 6,666 วรรค เป็นแนวทางปฏิบัติสำหรับทั้งแต่ละบุคคลและสังคม มีคำสอนเกี่ยวกับการดำเนินชีวิต การอยู่ร่วมกัน การแต่งงาน ความตายการทำมาหากิน และเรื่องการเมือง อย่างครบถ้วน

บทบัญญัติในอัลกุละอาน ประกอบด้วย

1. ภาคทฤษฎีของความเชื่อมั่น คือเชื่อมั่นในพระอัลเลาะห์องค์เดียว ในเทวทูตต่าง ๆ ในคัมภีร์ต่าง ๆ ของ สาดาทั้งหลาย ในบรรดาศาสนทูตของพระอัลเลาะห์ ในวันสิ้นสุดของโลกนี้ และการกำหนดสิ่งที่ดีและสิ่งที่ร้ายโดยพระอัลเลาะห์

2. ภาคปฏิบัติตามบทบัญญัติ คือ การปฏิบัติตนต่อพระอัลเลาะห์ว่าเป็นพระเจ้าพระองค์เดียวและมูฮำหมัดเป็นศาสน ทูตของพระองค์ การนมัสการพระอัลเลาะห์วันละ 5 ครั้ง การให้ทาน การถือศีลอด และการแสวงบุญที่นครมักกะห์นอกจากคัมภีร์อัล – กุระอานแล้วยังมี อัล – ฮะดิส ซึ่งเป็นบันทึกที่รวบรวมคำสอนและแบบอย่างการดำเนินชีวิตของท่านศาสดามูฮำ หมัดไว้ หากมีปัญหาการตีความในคัมภีร์อัล – กุระอานก็ให้ อัล – ฮะดิสช่วยตัดสินให้

หลักคำสอนและพิธีกรรมที่สำคัญทางศาสนาหลักคำสอนของอิสลามเป็นวิถีชีวิตซึ่งรวมเอาทุกแง่ทุกมุมของชีวิตไว้ทั้งหมด ความเข้าศาสนาอิสลามจึงต้องเข้าใจหลักศรัทธาและหลักปฏิบัติไปพร้อมกัน ถ้าขาอดย่างหนึ่งอย่างใดจะเรียกว่าเป็นมุสลิมที่แท้จริงไม่ได้

1. หลักศรัทธา เป็นความเชื่อมั่นด้วยจิตใจโดยปราศจากการระแวงสงสัยในเรื่องดังต่อไปนี้

1.1 เอกภาพของพระผู้เป็นเจ้า ชาวมุสลิมทุกคนต้องศรัทธาในพระอัลเลาะห์แต่เพียงองค์เดียวโดยถือว่าเป็นพระ เจ้าสูงสุดผู้ทรงสร้างโลก ค้ำจุนโลกและฟื้นฟูสรรพสิ่ง พระองค์อยู่เหนือกาลเวลาและสถานที่ อยู่ในสภาวะเป็นนิจนิรันดร์และพระองค์จะเป็นผู้พิพากษามนุษย์ในวันสุดท้าย

1.2 เทวทูตของพระเจ้า เป็นคนกลางระหว่างพระผู้เป็นเจ้ากับศาสดาทั้งหลายในประวัติศาสดา เป็นวิญญาณที่มองด้วยตาไม่เห็น สัมผัสด้วยประสาทไม่ได้ และเป็นผู้รับใช้ของพระผู้เป็นเจ้า

1.3 คัมภีร์ เป็นพระวจนะของพระเจ้าที่ทรงมอบให้แก่มนุษย์โดยผ่านทางศาสดาต่าง ๆ ซึ่งมีอยู่ 104 เล่ม ปัจจุบันพบเพียง 4 เล่ม คัมภีร์อัล – กุระอาน เป็นเล่มหนึ่งในจำนวนทั้งหมดซึ่งพระเป็นเจ้าทรงประทานผ่านศาสดามูฮำหมัด

1.4 ศาสนทูตหรือบรรดาศาสนาต่าง ๆ ชาวมุสลิมจะต้องให้เกียรติยกย่องบรรดาศาสดาต่าง ๆ อย่างเท่าเทียมกัน ไม่ตั้งข้อแตกต่างระหว่างศาสดาทั้งหลายและไม่เลือกศาสดาองค์หนึ่งองค์ใดโดย เแพาะ เพราะในคัมภีร์อัล – กุระอานบันทึกว่า “เราได้ส่งศาสดาไปยังประชาชาติก่อนหน้าเจ้าแล้ว” เช่น นูห์ (Noah) และอีซา (Jesus) ส่วนศาสดาคนสุดท้ายคือท่านมูฮำหมัด

1.5 วันสุดท้ายและวันเกิดใหม่ ชาวมุสลิมเชื่อว่ามนุษย์มีดวงวิญญาณเป็นอมตะเมื่อร่างกายดับสูญ วิญญาณตะรับผลกรรมต่อไปและโลกมีวันดับสูญ ในวันนั้นพระอัลเลาะห์จะทรงเป็นผู้พิพากษามวลมนุษย์ตามกรรมดีกรรมชั่ว

1.6 กฎสภาวะ (ลิขิต) ของพระเจ้า ชาวมุสลิมเชื่อว่าพระอัลเลาะห์ได้ทรงลิขิตวิถีชีวิตของแต่ละคนไว้แล้ว แต่มนุษย์จะต้องมีความพยายามทำทุกอย่างอย่างดีที่สุด ในขณะเดียวกันก็ต้องไว้วางใจในพระอัลเลาะห์ผู้นำทางชีวิตของแต่ละคน ซึ่งจะทำให้ชีวิตของแต่ละคนมีความสงบและความสุขตามสภาพของตน

2. หลักการอิสลาม พิธีกรรมทางศาสนาอิสลามส่วนใหญ่จะปฏิบัติในมัสยิดซึ่งเป็นสุสานโดยมอบกายลง กับพื้นเพื่อสักการะพระอัลเลาะห์ หลักปฏิบัติในการดำนินชีวิตมีรายละเอียดปลีกย่อยมากมายและที่สำคัญ มีดังนี้คือ

2.1 การปฏิบัติตน ว่าไม่มีพระเจ้าอื่นนอกจากพระอัลเลาะห์และมูฮำหมัดเป็นศษสนทูตของพระองค์ ซึ่งจะเป็นก้าวแรกไปสู่ความเป็นมุสลิมอย่างสมบูรณ์ นอกจากนั้นชาวมุสลิมจะต้องกล่าวประโยคนี้เสมอในการนมัสการ 5 เวลา

2.2 การปฏิบัติละหมาด ชาวมุสลิมทุกคนต้องทำละหมาดวันละ 5 ครั้งเพื่อเป็นการนมัสการ ของบคุณ ขอขมา และสรรเสริญพระอัลเลาะห์ และทุกวันศุกร์ ชาวมุสลิมจะไปมัสยิดเพื่อนมัสการพระเป็นเจ้าร่วมกัน พร้อมทั้งฟังเทศน์อันว่าก้วยหลักธรรมของอิสลาม

2.3 การถือศีลอด เป็นพิธีในเดือนรอมาฎอน ที่ชาวมุสลิมทุกคน (ยกเว้นผู้ป่วย ผู้เดินทาง และหญิงมีประจำเดือน) จะละเว้นจากการกิน การดื่ม การร่วมสังวาส ระหว่างรุ่งสางจนกระทั้งตะวันลับขอบฟ้า

2.4 การบริจาคทรัพย์ตามศาสนาบัญญัติ ชาวมุสลิมถือเป็นหน้าที่ที่จะต้องสละทรัพย์ของตนในอัตราร้อยละ 2.5 เพื่อนำไปช่วยเหลือคนอนาถา เด็กกำพร้า คนขัดสน ผู้มีหนี้สิน ผู้เผยแผ่ศาสนา และผู้เดินทางที่ขัดสน เรื่องนี้ถือเป็นข้อบังคับที่ต้องปฏิบัติ

2.6 พิธีฮัจญ์ เป็นพิธีการแสวงบุญที่นครมักกะห์ โดยชาวใสลิมจะเดินเวียนรอบวิหารกะฮ์บะ แล้วจะจูบหรือสัมผัสหินดำก้อนใหญ่ก้อนหนึ่ง เพื่อแสดงความมีศรัทธาต่อพระอัลเลาะห์ นอกจากนั้นชาวมุสลิมจะต้องทำการเดินทางไปมาระหว่างภูเขาซอฟาและมัรวะฮ์ รวมถึงการกินนอนในที่เปล่าเปลี่ยว ความอดทน และอุตสาหะในการกระทำนี้ก็เพื่อแสดงออกถึงความจงรักภักดีต่อพระอัลเลาะห์ อย่างสูง

ข้อห้ามในศาสนาอิสลาม

นอกจากหลักปฏิบัติที่กล่าวมา ชาวมุสลิมยังมีข้อห้ามอื่น ๆ ที่สำคัญมากมาย ซึ่งเป็นแนวทางการดำเนินชีวิตที่สมบูรณ์ เช่น ห้ามนำสิ่งอื่นมาเทียบเคียงอัลเลาะห์ ห้ามกราบไหว้หรือเซ่นไหว้สิ่งใด ๆ ทั้งสิ้น ห้ามเชื่อในเรื่องดวง ห้ามเล่นเครื่องรางของขลัง ห้ามเล่นการพนันทุกชนิด ห้ามกินสัตว์ที่ตายเอง สัตว์ที่มีโรค ห้ามกินหมู ห้ามเสพสิ่งมึนเมาทุกชนิด ห้ามผิดประเวณีกับหญิงใด ๆ ห้ามการฆ่าสิ่งมีชีวิตทุกชนิด ห้ามประกอบอาชีพที่ไม่ชอบด้วยศีลธรรม ห้ามบริโภคอาหารที่หามาได้โดยไม่ชอบธรรม ห้ามกักตุนสินค้า ห้ามกินดอกเบี้ย และห้ามกระทำใด ๆ ที่จะสร้างความเดือดร้อนแก่ตนเอง ต่อเพื่อนบ้านและต่อสังคมประเทศชาติ

อ้างอิง http://egypt4you.igetweb.com/index.php?mo=3&art=276345

ประวัติความเป็นมาของศาสนาคริสต์

ศาสนาคริสต์

๑. ประวัติความเป็นมาของศาสนาคริสต์

๑.๑ ถิ่นกำเนิด ศาสนาคริสต์มีถิ่นกำเนิดในดินแดนปาเลสไตน์ (ประเทศอิสราเอลในปัจจุบัน) ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของภูมิภาคเอเชียตะวันตกเฉียงใต้ แต่ไปเจริญรุ่งเรืองในทวีปยุโรป และภูมิภาคอื่น ๆ ของโลก ได้ชื่อว่าเป็นศาสนาที่มีผู้คนนับถือมากที่สุดในโลก

๑.๒ ศาสดาผู้ประกาศศาสนา ศาสนาคริสต์มีวิวัฒนาการมาจากศาสนายูดาย (หรือศาสนายิว, นับถอกันมากในประเทศอิสราเอล ซึ่งเป็นที่ตั้งประเทศของชนชาติยิว) เป็นศาสนาประเภทเอกเทวนิยมหรือศาสนาที่นับถือพระเจ้าองค์เดียว คือ พระยะโฮวา และศาสดาของคริสต์ศาสนา คือพระเยซู พระเยซู ทรงเป็นชาวยิว ถือกำเนิดเมื่อปี พ.ศ. ๕๔๓ หรือ ค.ศ. ๑ (คริสต์ศักราชที่ ๑ เริ่มนับในปีที่พระเยซูประสูติ) เณ หมู่บ้านเบธเลเฮม แคว้นยูดายห์ ในดินแดนปาเลสไตน์ บิดาของพระเยซูเป็นช่างไม้ชื่อโยเซฟ และมารดาชื่อมาเรียหรือมารีอา ในวัยเยาว์ พระเยซูเติบโตในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ในเมืองนาซาเรธ แคว้นกาลิลี เป็นผู้สนใจศึกษาหลักคำสอนอของศาสนายูดายโดยตลอดมา ครั้นเมื่อทรงมีพระชนม์ได้ ๓๐ พรรษา ทรงรับศีลล้างบาปตามลัทธิของนักบุญโยฮัน และได้ปลีกตัวไปประทับที่ป่าแห่งหนึ่ง เพื่อบเพ็ญศีลภาวนา เจริญสมาธิ และนมัสการพระเจ้า หลังจากนั้นจึงทรงประกาศศาสนาใหม่ เรียกว่า ศาสนาคริสต์

๑.๓ การต่อต้านจากผู้เสียผลประโยชน์ พระเยซูเผยแผ่หลักคำสอนของพระองค์ได้ ๓ ปี มีผู้คนศรัทธาเปลี่ยนมานับถือคริสต์ชนจำนวนมาก จึงเกิดผลกระทบต่อศาสนาเดิม ทำให้กลุ่มผู้นำทางศาสนายูดายคิดกำจัดพระองค์ โดยใส่ร้ายพระองค์และฟ้องร้องต่อผู้ปกครองแคว้น ในที่สุด พระเยซูถูกจับและถูกประหารชีวิตด้วยการตรึงร่างกายไว้บนไม้กางเขนรวมพระชนม์ได้ ๓๓ พรรษา ภายหลังที่สิ้นพระชมน์ บรรดาสาวกได้ร่วมมือกันเผยแผ่หลักคำสอนของพระองค์ต่อไป ๑.๔ ศาสนาคริสต์ลงรากฐานที่มั่นคงในดินแดนยิว ผู้คนที่นับถือคริสต์ศาสนาในระยะแรกส่วนใหญ่เป็นชาวยิว ต่อมากได้เผยแผ่เข้าไปในหมู่ชาวกรีก ชาวโรมัน ฯลฯ และกลายเป็นศาสนาประจำชาติของอาณาจักรโรมันและประเทศอื่น ๆ ใสยุโปในเวลาต่อมา

๒. นิกายสำคัญของศาสนาคริสต์ ศาสนาคริสตือกำเนิดในโลกนี้นานกว่า ๒,๐๐๐ ปี มีนิกาย ๆ ๓ นิกาย ดังนี้

๒.๑ นิกายโรมันคาทอลิก เป็นนิกายที่ยึดมั่นคำสอนของพระเยซูโดยเคร่งครัด มีศูนย์อยู่ที่นครวาติกัน (ใจกลางกรุงโรม ประเทศอิตาลี) มีพระสันตะปาปา หรือโป๊ป (Pope) เป็นประมุข ผู้นับถือนิกายนี้จะเคารพพระแม่มาเรียหรือนักบุญต่าง ๆ

๒.๒ นิกายออร์โธด๊อกซ์ มีหลักคำสอนที่เหมือนกับนิกายโรมันคาทอลิกทุกประการ แต่มีความแตกต่างในรูปแบบของพิธีกรรมและระเบียบปฏิบัติของนักบวช เช่น ยินยอมให้นักบวชชั้นผู้น้อยแต่งงานหรือมีครอบครัวได้ ในขณะที่นักบวชทุกระดับของนิกายโรมันคาทอลิกจะใช้ชีวิตสมรสไม่ได้ ประการสำคัญ นิกายออร์โธด็อกซ์จะไม่ขึ้นกับสันตะปาปาที่นครวาติกัน แต่ถือว่าประมุขทางศาสนาของแต่ละประเทศต่างเป็นอิสระและมีฐานะเท่าเทียมกัน

๒.๓ นิกายโปรเตสแตนต์ เป็นนิกายที่แยกออกจากนิกายโรมันคาทอลิก เนื่องจากมีความเห็นเกี่ยวกับหลักคำสอนในคัมภีร์ไบเบิลที่แตกต่างกัน และการปฏิบัติในพิธีกรรมก็ไม่เหมือนกัน โดยนิกายโปรเตสแตนต์นิยมความเรียบง่าย ไม่หรูหรา ในปัจจุบัน นิกายนี้แยกเป็นนิกายย่อย ๆ อีกหลายนิกาย

นอกจากนั้น นิกายโปรเตสแตนต์จะไม่ยอมรับในอำนาจของพระสันตะปาปาหรือโป๊ปที่นครวาติกัน ไม่ยอมรับในพระแม่มาเรียหรือนักบุญทั้งหลาย (ในโบสถ์จึงไม่มีรูปปั้นของนักบุญดังกล่าว จะมีเพียงไม้กางเขนเป็นเครื่องหมายเท่านั้น) ไม่มีนักบุญหรือบาทหลวง จะมีแต่ผู้ทำหน้าเผยแผ่ศาสนา ซึ่งสามารถแต่งงานมีครอบครัวได้

๓. คัมภีร์ของศาสนา ศาสนาคริสต์รวบรวมหลักคำสอนไว้ในคัมภีร์ “ไปเบิล” (Bible) ซึ่งเป็นพระวจนะ (คำพูด) ของพระเจ้า เพื่อชี้แนวทางให้มนุษย์หลุดพ้นจากบาป และใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับพระเจ้าบนอาณาจักรสวรรค์

๔. หลักคำสอนสำคัญ หลักคำสอนที่สำคัญของศาสนาคริสต์ มี ๔ หัวข้อ ดังนี้

๔.๑ บัญญัติ ๑๐ ประการ เป็นหลักธรรมของศาสนายูดาย (ศาสนาชนชาติยิว) ซึ่งพระเจ้าประทานให้แก่ชาวยิวผ่านทาง “โมเสส” ผู้นำชาวยิวในสมัยนั้น เนื่องจากศาสนาคริสต์มีวิวัฒนาการมากจากศาสนายูดาย จึงนำหลักบัญญัติ ๑๐ ประการมาปฏิบัติด้วย มีดังนี้

๑. จงนมัสการพระเจ้า (พระยะโฮวา) เพียงพระองค์เดียว

๒. อย่ากล่าวนามพระเจ้าโดยไม่สมควร

๓. อย่าทำรูปปั้นรูปเคารพศาสนาอื่นใด

๔. จงนับถือบิดามารดา

๕. จงนับถือวันพระเจ้าหรือวันสะบาโต (วันเสาร์) เป็นวันศักสิทธิ์

๖. อย่าฆ่าคน

๗. อย่าหลักทรัพย์

๘. อย่าใส่ความนินทาให้ร้ายผู้อื่น

๙. อย่าผิดประเวณี

๑๐. อย่าโลภสิ่งของผู้อื่น

๔.๒ หลักตรีเอกานุภาพ เป็นหลักคำสอนที่ระบุว่า “พระเจ้ามีองค์เดียว แต่มีสามบุคคล” คือ พระบิดา พระบุตร และพระจิต มีความหมายดังนี้ ๑. พระบิดา คือ พระเจ้าผู้สร้างโลก และให้กำเนิดแก่ชีวิตทุกชีวิต ๒. พระบุตร คือ พระเจ้าทรงมาเกิดเพื่อไถ่บาปให้แก่มวลมนุษย์ ซึ่งหมายถึงพระเยซู ๓. พระจิต คือ พระวิญญาณบริสุทธิ์ของพระเจ้าที่ปรากฏในจิตใจของมนุษย์ คอยกระตุ้นให้มนุษย์สำนึกใสคุณธรรมความดี และนำมนุษย์ไปสู่อาณาจักรของพระเจ้า

๔.๓ หลักความรัก ศาสนาคริสต์ได้ชื่อว่าเป็นศาสนาแห่งความรัก เพราะสอนให้มนุษย์มีความรักต่อพระเจ้า และมีความรักต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน (แม้แต่ศัตรู) ความรักดังกล่าว หมายถึง ความเมตตา กรุณา เสียสละ และการให้อภัย

๔.๔ อาณาจักรพระเจ้า เป็นหลักคำสอนที่กล่าวถึงจุดมุ่งหมายสูงสุดของชีวิต ซึ่งชาวคริสต์ทุกคนจะต้องไปให้ถึง คือ เข้าไปสู่อาณาจักรพระเจ้า อาณาจักรพระเจ้า หมายถึงอาณาจักรแห่งจิตใจ บุคคลผู้มีใจบริสุทธิ์ อันเกิดจากการปฏิบัติตามหลักคำสอน และมีความศรัทธาต่อพระเจ้าและพระเยซู บุคคลนั้นย่อมเข้าถึงการเป็นบุตรพระเจ้าอย่างแท้จริง และได้เป็นสมาชิกของอาณาจักรอันบริสุทธิ์ของพระองค์

หลักคำสอนเรื่องอาณาจักรพระเจ้า ช่วยให้มนุษย์สร้างศรัทธาขึ้นในจิตใจของตนเพื่อรับฟังคำสั่งสอนปละปฏิบัติได้ถูกต้อง อาณาจักรพระเจ้าแบ่งออกเป็น ๒ ส่วน ดังนี้

๑. อาณาจักรพระเจ้าบนโลกมนุษย์ คือการใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันในชุมชนชาวคริสต์อย่างมีระเบียบและสงบสุข ผู้ยึดมั่นในหลักคำสอน และมีศรัทธาในพระเจ้าอย่างเปี่ยมล้น

๒. อาณาจักรพระเจ้าบนสวรรค์ ชาวคริสต์ที่ศรัทธาในพระเจ้า ประกอบแต่คุณงามความดี เมื่อตายไปวิญญาณจะไปอยู่ร่วมกับพระเจ้าบนสรวงสวรรค์ และมีชีวิตนิรันดร

๕. พิธีกรรมทางศาสนา พิธีกรรมทางศาสนาที่สำคัญของศาสนาคริสต์ เรียกว่า “พิธีรับศีลศักดิ์สิทธิ์” ซึ่งนิกายโรมันคาทอลิกกับนิกายออร์โธด็อกซ์ จะรับปฏิบัติทั้ง ๗ พิธี

๑. ศีลล้างบาป เป็นพิธีกรรมแรกสำหรับผู้เริ่มนับถือคริสต์ศาสนา ทั้งเด็กทารกแรกเกิดและผู้ใหญ่ เพราะมีความเชื่อว่ามนุษย์มีบาปติดตัวมาตั้งแต่เกิด โดยบาทหลวงจะเทน้ำลงบนศรีษะ ๓ ครั้ง เพื่อล้างบาปมลทินต่าง ๆ นิกายโปรเตสแตนต์ เรียกพิธีกรรมนี้ว่า “ศีลจุ่ม”

๒. ศีลกำลัง เป็นพิธีกรรมที่ทำให้เป็นชาวคริสต์ที่สมบูรณ์ โดยบาทหลวงจะเจิมน้ำมันที่หน้าผากเป็นรูปไม้กางเขน เป็นการยืนยันว่าพระจิตหรือวิญญาณอันบริสุทธิ์ของพระเจ้าได้เสด็จเข้าสู่จิตใจของชาวคริสต์ผู้นั้นแล้ว โดยทั่วไป การทำพิธีถือ “ศีลกำลัง” จะทำเมื่อมีอายุ ๗ ขวบขึ้นไป

๓. ศีลมหาสนิท เป็นพิธีกรรมที่ชาวคริสต์จะร่วมกันปฏิบัติที่โบสถ์ทุกวันอาทิตย์เรียกอีกอย่างหนึ่งว่า “พิธีมิสซา” เพื่อระลึกถึงชีวิตและคำสอนของพระเยซู ชาวคริสต์จะอดอาหารก่อนเข้าร่วมพิธีหนึ่งชั่วโมง แล้วจึงสวดมนต์ ต่อจากนั้นจึงรับขนมปังและเหล้าองุ่นจากบาทหลวงมารับประทาน

๔. ศีลแก้บาป ชาวคริสต์จะทำพิธีแก้บาปอย่างน้อยปีละหนึ่งครั้ง โดยคุกเข่าและกล่าวคำสารภาพบาปหรือความผิดที่ตนได้กระทำลงไปต่อบาทหลวง เพื่อให้พระเจ้ายกโทษให้ ทั้งนี้ต้องตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่ทำผิดซ้ำอีก

๕. ศีลเจิมคนไข้ เป็นพิธีเจิมคนไข้ด้วยน้ำมันอันศักดิ์สิทธิ์ บาทหลวงจะทำพิธีนี้แก่ผู้ป่วยเรื้อรังหรือคนไข้ที่เจ็บหนัก เพื่อให้มีกำลังใจเอาชนะโรคภัยไข้เจ็บ และลดบาปให้

๖. ศีลบวช (หรือศีลอนุกรม) เป็นพิธีศักดิ์สิทธิ์สำหรับบวชให้ชาวคริสต์ผู้สมัครใจเป็นบาทหลวง ผู้บวชจะต้องมีอายุ ๒๔ ปีบริบูรณ์ มีความประพฤติดี โดยพระสังฆราชจะเป็นผู้ทำพิธีนี้ให้ โดยเจิมน้ำมันศักดิ์สิทธิ์ที่มือของผู้รับศีล

๗. ศีลสมรส เป็นพิธีแต่งงานของชายและหญิงในโบสถ์ โดยบาทหลวงเป็นผู้ทำพิธีให้ สำหรับนิกายโรมันคาทอลิก ถือว่าเป็นพิธีกรรมอันศักดิ์สิทธิ์ คู่สมรสจะต้องอยู่ร่วมกันไปตลอดชีวิต จะหย่าร้างกันมิได้

อ้างอิงจาก www gotoknow.org/blog/pramahaas

ประวัติของ พระพุทธเจ้า

พุทธประวัติ

1. ประสูติ

- พระพุทธเจ้ามีพระนามเดิมว่า "สิทธัตถะ" เป็พระราชโอรสของพระเจ้าสุทโธทนะ กษัตริย์ผู้ครองกรุงกบิลพัสดุ์ แคว้นสักกะ ซึ่งปัจจุบันตั้งอยู่ทางภาคใต้ของประเทศเนปาล พระราชมารดาทรงพระนามว่า "พระนางสิริมหามายา" ซึ่งเป็นพระราชธิดาของกษัตริย์ราชสกุลโกลิยวงศ์แห่งกรุงเทวทหะ แคว้นโกลิยะ - เจ้าชายสิทธัตถะประสูติเมื่อ 80 ปีก่อนพุทธศักราช ที่สวนลุมพินีวัน ณ ใต้ต้นสาละนั้น ซึ่งอยู่ระหว่างพรมแดนกรุงกบิลพัสดุ์และกรุงเทวทหะ(ปัจจุบันคือ ต.รุมมินเด ประเทศเนปาล) ได้มีพราหมณ์ทั้ง 8 ได้ทำนายว่า เจ้าชายสิทธัตถะมีลักษณะเป็นมหาบุรุษ คือ ถ้าดำรงตนในฆราวาสจะได้เป็นจักรพรรดิ ถ้าออกบวชจะได้เป็นศาสดาเอกของโลก แต่โกณฑัญญะพราหมณ์ผู้อายุน้อยที่สุดในจำนวนนั้น ยืนยันหนักแน่นว่า พระราชกุมารสิทธัตถะจะเสด็จออกบวชและจะได้ตรัสรู้เป็นพระพุทธเจ้าแน่นอน - ทันทีที่ประสูติ ทรงดำเนินด้วยพระบาท 7 ก้าว มีดอกบัวผุดรองรับ ทรงเปล่งพระวาจาว่า "เราเป็นเลิศที่สุดในโลก ประเสริฐที่สุดในโลก การเกิดครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายของเรา"

2. วัยเด็ก

- หลังประสูติได้ 7 วัน พระนางสิริมหามายาสิ้นพระชนม์ จึงทรงอยู่ในความดูแลของพระนางปชาบดีโคตมี ซึ่งเป็นพระกนิษฐาของพระนางสิริมหามายา - ศึกษาเล่าเรียนจนจบระดับสูงของการศึกษาทางโลกในสมัยนั้น ค์อ ศิลปศาสตร์ถึง 18 ศาสตร์ ในสำนักครูวิศวามิตร - พระบิดาไม่ประสงค์จะให้เจ้าชายสิทธัตถะเป็นศาสดาเอก จึงพยายามให้สิทธัตถะพบแต่ความสุขทางโลก เช่น สร้างปราสาท 3 ฤดู และเมื่ออายุ 16 ปี ได้ให้เจ้าชายสิทธัตถะอภิเษกกับนางพิมพาหรือยโสธรา ผู้เป็นพระธิดาของพระเจ้ากรุงเทวทหะซึ่งเป็นพระญาติฝ่ายพระมารดา - เมื่อมีพระชนมายุ 29 ปี พระนางพิมพาก็ให้ประสูติ ราหุล (บ่วง)

3. เสด็จออกผนวช

- เมื่อทอดพระเนตรเห็นคนแก่ คนเจ็บ คนตาย และสมณตามลำดับ จึงทรงคิดว่าชีวิตของทุกคนต้องตกอยู่ในสภาพเช่นนั้น ไม่มีใครหลีกเลี่ยงได้ จึงเกิดแนวความคิดว่า

-ธรรมดาในโลกนี้มีของคู่กันอยู่ เช่น มีร้อนก็ต้องมีเย็น , มีทุกข์คือ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ก็ต้องมีที่สุดทุกข์ คือ ไม่เกิด ไม่แก่ ไม่เจ็บ ไม่ตาย

-ทรงเห็นความสุขทางโลกเป็นเพียงมายา ความสุขในกามคุณเป็นความสุขจอมปลอม เป็นเพียงภาพมายาที่ ชวนให้หลงว่าเป็นความสุขเท่านั้น ในความจริงแล้วไม่มีความสุข ไม่มีความเพลิดเพลินใดที่ไม่มีความทุกข์เจือปน

-วิถีทางที่จะพ้นจากความทุกข์ของชีวิตเช่นนี้ได้ หนทางหลุดพ้นจากวัฏสงสาร จะต้องสละเพศผู้ครองเรือนเป็นสมณะ

- สิ่งที่ทรงพบเห็นเรียกว่า "เทวทูต(ทูตสวรรค์)" จึงตัดสินพระทัยทรงออกผนวช ในวันที่พระราหุลประสูติเล็กน้อย พระองค์ทรงม้ากัณฐกะออกผนวช มีนายฉันทะตามเสด็จ โดยมุ่งตรงไปที่แม่น้ำอโนมานที ทรงตัดพระเกศา และเปลี่ยนเครื่องทรงเป็นผ้ากาสาวพักตร์ (ผ้าย้อมด้วยรสฝาดแห่งต้นไม้) ทรงเปลื้องเครื่องทรงมอบให้นายฉันนะนำกลับพระนคร การออกบวชครั้งนี้เรียกว่า การเสด็จออกมหาภิเนษกรมณ์ (การเสด็จออกเพื่อคุณอันยิ่งใหญ่)

- หลังจากทรงผนวชแล้ว จึงทรงมุ่งไปที่แม่น้ำคยา แคว้นมคธ เพื่อค้นคว้าทดลองในสำนักอาฬารดาบส กาลามโครตร และอุทกดาบส รามบุตร เมื่อเรียนจบทั้งสองสำนัก (บรรลุฌาณชั้นที่แปด) ก็ทรงเห็นว่าไม่ใช่ทางพ้นทุกข์ตามที่มุ่งหวังไว้

- จากนั้นจึงเสด็จไปที่แม่น้ำเนรัญชรา ในตำบลอุรุเวลาเสนานิคม (ปัจจุบันนี้สถานที่นี้เรียกว่า ดงคศิริ) เมื่อบำเพ็ญทุกรกิริยา โดยขบฟันด้วยฟัน กลั้นหายใจและอดอาหาร หลังจากทดลองมา 6 ปี ก็ยังไม่พบทางพ้นทุกข์ จึงทรงเลิกบำเพ็ญทุกรกิริยา หันมาบำรุงพระวรกายโดยปกติตามพระราชดำริว่า "เหมือนสายพิณควรจะขึงพอดีจึงจะได้เสียงที่ไพเราะ" ซึ่งพระอินทร์ได้เสด็จลงมาดีดพิณถวาย พิณสายหนึ่งขึงไว้ตึงเกินไป พอถูกดีดก็ขาดผึงออกจากกัน จึงพิจารณาเห็นทางสายกลางว่า เป็นหนทางที่จะนำไปสู่พระโพธิญาณได้

- ระหว่างที่ทรงบำเพ็ญทุกรกิริยา ปัญจวัคคีย์ (โกญฑัญญะ วัปปะ ภัททิยา มหานามะ อัสสชิ) มาคอยปรนนิบัติพระองค์โดยหวังว่าจะทรงบรรลุธรรมวิเศษ เมื่อพระองค์เลิกบำเพ็ญทุกรกิริยา ปัญจวัคคีย์จึงหมดศรัทธา พากันไปอยู่ที่ป่าอิสิปตนมฤคทายวัน เมืองพาราณสี (ต.สารนาถ)

4. ตรัสรู้ (15 ค่ำเดือน 6)

- ขณะมีพระชนมายุได้ 35 พรรษา ในวันที่พระองค์ตรัสรู้ นางสุชาดาได้ถวายข้าวมธุปายาส(หุงด้วยนม) ใต้ต้นไทร เมื่อเสวยเสร็จแล้วทรงลอยถาดทองในแม่น้ำเนรัญชรา ทรงอธิษฐานเสี่ยงพระบารมีว่า ... “ถ้าอาตมาจะได้ตรัสแก่พระปรมาภิเษกสัมโพธิญาณแล้ว ขอให้ถาดนี้จงลอยทวนกระแสน้ำขึ้นไป ” ถาดทองนั้นลอยทวนกระแสน้ำขึ้นไป ๑ เส้น แล้วก็จมลงตรงนาคภพพิมานแห่งพญากาฬนาคราช พระองค์ทรงโสมนัสและแน่พระทัยว่าจะได้ตรัสรู้ เป็นพระสัพพัญญูสัมพุทธเจ้า โดยหาความสงสัยมิได้

- ในเวลาเย็นโสตถิยะให้ถวายหญ้าคา 8 กำมือ ปูลาดเป็นอาสนะ ณ โคนใต้ต้นโพธิ ตำบลอุรุเวลาเสนานิคม ริมฝั่งแม่น้ำเนรัญชรา (ปัจจุบันคือ ต.พุทธคยา ประเทศอินเดีย)

- ทรงตั้งพระทัยแน่วแน่ว่าจะบรรลุโพธิญาณ ประทับหันพระพักตร์ไปทางทิศตะวันออก - ทรงบรรลุรูปฌาณทั้ง 4 ชั้น แล้วใช้สติปัญญาพิจารณาจนเกิดความรู้แจ้ง คือ

1) เวลาปฐมยาม ทรงได้ปุพเพนิวาสานุสติญาณ คือ ความรู้เป็นเหตุให้ระลึกชาติได้

2) เวลามัชฌิมยาม ทรงได้จุตูปปาตญาณ(ทิพยจักษุญาณ)คือรู้เรื่องเกิด-ตายของสัตว์ทั้งหลายว่า เป็นไปตามกรรมที่ตนกระทำไว้

3) เวลาปัจฉิมยาม ทรงได้ อาสวักขยญาณ คือ ความรู้ที่ทำให้สิ้นอาสวะหรือกิเลส หมายถึง ตรัสรู้อริยสัจ4

- อาสวักขยญาณ ที่ทรงได้ทำให้ทรงพิจารณาถึงขันธ์ 5 และใช่แห่งความเป็นเหตุที่ เรียกว่า ปฏิจจสุปบาท อันเป็นต้นทางให้เขาถึงอริยสัจ 4

- เมื่อพระองค์ทรงรู้เห็นแล้ว จึงละอุปาทานและตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

5. ปฐมเทศนา

- หลังจากที่ตรัสรู้แล้ว ได้พิจารณาธรรมที่พระองค์ตรัสรู้เป็นเวลา 7 สัปดาห์ ทรงเห็นว่าพระธรรมที่พระองค์ทรงบรรลุนั้นมีความละเอียดอ่อน สุขุมคัมภีรภาพ ยากต่อบุคคลจะรู้ เข้าใจและปฏิบัติได้ ทรงเกิดความท้อพระทัยว่าจะไม่แสดงธรรมโปรดมหาชน ต่อมาท่านได้ทรงพิจารณาอย่างลึกซึ้ง แล้วทรงเห็นว่าบุคคลในโลกนี้มีหลายจำพวก บางพวกสอนได้ บางพวกสอนไม่ได้ เปรียบเสมือนบัว ๔ เหล่า ดังนั้นแล้วจึงดำริที่จะแสดงธรรมเพื่อมวลมนุษยชาติต่อไป บัว ๔ เหล่า ได้แก่

๑. พวกที่มีสติปัญญาฉลาดเฉลียว เป็นสัมมาทิฏฐิ เมื่อได้ฟังธรรมก็สามารถรู้ และเข้าใจในเวลาอันรวดเร็ว เปรียบเสมือนดอกบัวที่อยู่พ้นน้ำ เมื่อต้องแสงอาทิตย์ก็เบ่งบานทันที (อุคฆฏิตัญญู)

๒. พวกที่มีสติปัญญาปานกลาง เป็นสัมมาทิฏฐิ เมื่อได้ฟังธรรมแล้วพิจารณาตามและได้รับการอบรมฝึกฝนเพิ่มเติม จะสามารถรู้และเข้าใจได้ในเวลาอันไม่ช้า เปรียบเสมือนดอกบัวที่อยู่ปริ่มน้ำซึ่งจะบานในวันถัดไป (วิปัจจิตัญญู)

๓. พวกที่มีสติปัญญาน้อย แต่เป็นสัมมาทิฏฐิ เมื่อได้ฟังธรรมแล้วพิจารณาตามและได้รับการอบรมฝึกฝนเพิ่มอยู่เสมอ มีความขยันหมั่นเพียรไม่ย่อท้อ มีสติมั่นประกอยด้วยศรัทธา ปสาทะ ในที่สุดก็สามารถรู้และเข้าใจได้ในวันหนึ่งข้างหน้า เปรียบเสมือนดอกบัวที่อยู่ใต้น้ำ ซึ่งจะค่อยๆ โผล่ขึ้นเบ่งบานได้ในวันหนึ่ง (เนยยะ)

๔. พวกที่ไร้สติปัญญา และยังเป็นมิจฉาทิฏฐิ แม้ได้ฟังธรรมก็ไม่อาจเข้าใจความหมายหรือรู้ตามได้ ทั้งยังขาดศรัทธาปสาทะ ไร้ซึ่งความเพียร เปรียบเสมือนดอกบัวที่จมอยู่กับโคลนตม ยังแต่จะตกเป็นอาหารของเต่าปลา ไม่มีโอกาสโผล่ขึ้นพ้นน้ำเพื่อเบ่งบาน (ปทปรมะ)

6. ลักษณะการแสดงธรรม

- สำหรับผู้ที่ไม่มีพื้นฐานทางธรรมมาก่อนจะทรงเทศน์ "อนุปุพพิกถา" ซึ่งว่าด้วยเรื่อง

- คุณของการให้ทาน การรักษาศีล

- สวรรค์ (การแสวงสุขเนื่องจากการให้ทาน การให้ศีล)

- โทษของกามและการปลีกตัวออกจากกาม - จากนั้นจึงทรงเทศน์ อริยสัจ 4

7. แสดงธรรมโปรดยสกุลบุตร

- ยสกุลบุตรเบื่อหน่ายชีวิตครองเรือนหนีออกจากบ้าน ไปยังป่าอิสปตนมฤคทายวันในเวลาเช้ามืด แล้วพบพระพุทธเจ้าบังเอิญ ยสกุลบุตรสดับพระธรรมเทศนาได้ดวงตาเห็นธรรม ได้ตรัสรู้เป็นพระอรหันต์ และขอบวช - อุบาสิกอุบาสิกาคู่แรก คือ บิดามารดาของพระยสะ

- ครั้นแล้วมีเพื่อนของพระยสะ 4 คนกับอีก 50 คน ได้มาฟังพระธรรมเทศนา สำเร็จเป็นพระอรหันต์ จึงมีพระอรหันต์ในโลก 61 องค์

8. การส่งสาวกออกประกาศศาสนา

- ตรัสเรียกสาวกออกประกาศศาสนา เมื่อมีสาวกครบ 60 รูป (ปัญจวัคคีย์และพวกพระยสะ) - ตรัสให้พระสาวก 60 รูปแยกย้ายกันประกาศศาสนา 60 แห่งไม่ซ้ำทางกัน

- พระองค์จะเสด็จไปแสดงธรรม ณ ตำบลอุรุเวลา เสนานิคม

- เมื่อสาวกออกประกาศเทศนา มีผู้ต้องการบวชมาก และหนทางไกลกัน จึงทรงอนุญาตให้สาวกดำเนินการบวชได้ โดยใช้วิธีการ "ติสรณคมนูปสัมปทา" (ปฏิญาณตนเป็นผู้ถึงพระรัตนตรัย)

9. การประดิษฐ์พุทธศาสนา ณ แคว้นมคธ

- วิธีเผยแพ่รศาสนาในกรุงราชคฤห์ ทรงเทศน์โปรดชฎิล(นักบวชเกล้าผม)สามพี่น้อง ได้แก่ พระอุรุเวลกัสสปะ พระนทีกัสสปะ พระคยากัสสปะ และบริวาร รวม 1,000 คนก่อน แล้วได้ขอบวชในพระพุทธศาสนา เพราะพวกชฎิลเป็นเจ้าลัทธิบูชาไฟที่ยิ่งใหญ่ หากชฎิลยอมรับพุทธธรรมได้ ประชาชนก็ย่อมเกิดความศรัทธา - พระอุรุเวลกัสสปะได้ยกย่องว่าเป็นผู้เลิศในทางมีบริษัท(บริวาร)มาก

- พระเจ้าพิมพิสารทรงถวายวัดนับว่าเป็นวัดแห่งแรกในพระพุทธศาสนา คือ พระเวฬุวันมหาวิหาร (วัดเวฬุวัน)

10. อุปติสสะ

(พระสารีบุตร) และโกลิตะ (พระโมคคัลลานะ)

- ณ กรุงราชคฤห์นี้เอง เด็กหนุ่มสองคน ซึ่งเป็นศิษย์ของนักปรัชญาเมธี ผู้มีชื่อเสียงคนหนึ่งชื่อ สัญชัย เวลัฏฐบุตร โดยพระอัสสชิได้แสดงธรรมให้อุปติสสะว่า "ทุกสิ่งจากเหตุ พระศาสดาทรงแสดงเหตุของสิ่งเหล่านั้น และการดับเหตุของสิ่งเหล่านั้น"

11. โอวาทปาติโมกข์

- วันขึ้น 15 ค่ำ เดือน 3 (มาฆบูชา) เกิดมีจตุรงคสันนิบาต ซึ่งประกอบด้วย

1) วันนั้น เป็นวันมาฆปูรณมี คือวันเพ็ญขึ้น ๑๕ ค่ำกลางเดือนมาฆะ จึงเรียกว่า มาฆบูชา

2) พระภิกษุ ๑,๒๕๐ รูป มาประชุมกันโดยมิได้นัดหมาย

3) พระภิกษุทั้งหมดล้วนเป็นพระอรหันต์ ประเภทฉฬภิญญา คือ ได้อภิญญา ๖ ซึ่งหมายถึงความสามารถ พิเศษ ๖ ประการ ได้แก่ แสดงฤทธิ์ได้ ระลึกชาติได้ ตาทิพย์ หูทิพย์ กำหนดรู้ใจคนอื่นได้ และบรรลุอาสวักขยญาณ (คือ ญาณหยั่งรู้ในธรรมเป็นที่สิ้นไปแห่งอาสวะทั้งหลาย)

4) พระภิกษุ เหล่านั้น ทั้งหมด ได้รับการอุปสมบทจากพระพุทธเจ้าโดยตรง (เอหิภิกฺขุอุปสมฺปทา) ทรงเทศน์ "โอวาทปาติโมกข์" ซึ่งถือเป็นหัวใจของศาสนาพุทธ

12. โปรดพระพุทธบิดาและพระประยูรญาติ ณ กรุงกบิลพัสดุ์

- ทรงแสดงธรรมโปรดพระพุทธบิดา (พระเจ้าสุทโธทนะ) ได้บรรลุโสดาปัตติผล สกทาคามิผล อนาคามิผล จนบรรลุอรหันตผลเมื่อใกล้สวรรคต - พระนันทะ (เป็นโอรสของพระสุทโธทนะกับพระนางปชาบดีโคตมี) ซึ่งเป็นพระอนุชาของพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้านำ ออกผนวชอุปสมบท

- ต่อมาพระนางยโสธราก็ให้พระกุมารราหุลซึ่งมีอายุ 7 ปีไปทูลขอราชสมบัติ พระพุทธเจ้าเห็นว่าราชสมบัติเป็นสิ่งไม่จีรังยั่งยืน อริยทรัพย์(ทรัพย์อันประเสริฐ)ต่างหากเป็นสิ่งยั่งยืน จึงทรงให้พระสารีบุตรทำการบรรพชาให้ราหุลเป็นสามเณร จึงเป็นสามเณรรูปแรกในพระพุทธศาสนา ณ นิโครธาราม พระเจ้าสุทโธทนะจึงขอร้องว่า "ขออย่าให้ทรงบวชใคร โดยที่พ่อแม่เขายังไม่ได้อนุญาต" เมื่ออายุครบ 20 ปี ได้รับการอุปสมบทเป็นพระภิกษุ จากนั้นก็สำเร็จเป็นพระอรหันต์และได้ยกย่องว่าเป็นผู้เลิศในทางใคร่ต่อการศึกษา

- ทรงให้อุปสมบทแก่เจ้าศากยะ 5 พระองค์ คือ พระอานนท์ พระอนุรุทธ์(เป็นผู้มีเลิศในทางมีทิพยจักษุ) พระภัททิยะสักยราชา พระภัคคุ พระกิมพิละ และเจ้าโกลิยะ 1 พระองค์ คือพระเทวทัต จนได้บรรลุอรหัตผล 5 ท่าน ยกเว้นพระเทวทัต - พระอุบาลีเป็นบุตรของช่างกัลบก(ช่างตัดผม)อยู่ในวรรณะต่ำ ได้รับแต่งตั้งให้เป็นพนักงานภูษามาลาของเจ้าศากยะ ทำหน้าที่จัดการดูแลเครื่องแต่งกาย เมื่อเจ้าศากยะ 5 พระองค์ และเจ้าโกลิยะ 1 พระองค์ทรงออกผนวช อุบาลีได้ติดตามไปขออุปสมบทด้วย พระอุบาลีเมื่อได้อุปสมบทแล้วไม่ช้าก็บรรลุอรหัตผล และได้ยกย่องว่าเป็นผู้เลิศทาง ด้านผู้ทรงไว้ซึ่งพระวินัย

- พระนางปชาบดีโคตมี(พระน้าของพระพุทธเจ้า) ได้ผนวชเป็นภิกษุณีรูปแรกในพระพุทธศาสนา โดยพระอานนท์ช่วยกราบทูลขออนุญาตพระพุทธเจ้าสุดท้ายได้บรรลุพระอรหันต์ และได้ยกย่องว่าเป็นผู้เลิศในทางรู้ราตรี

- โปรดให้พระนางยโสธราได้อุปสมบทเป็นภิกษุณีชื่อพระนางภัททา กัจจานา จนบรรลุอรหัตผล และได้ยกย่องว่าเป็นผู้เลิศในทางบรรลุอภิญญาใหญ่ (สามารถระลึกเหตุการณ์ในกัปป์ต่างๆย้อนหลังไปได้มากนับไม่ถ้วน)

13. การประดิษฐ์พุทธศาสนา

ณ แคว้นโกศลเมื่อประดิษฐานพระศาสนาในแคว้นมคธได้อย่างมั่นคงแล้ว ต่อมาไม่นานพระพุทธศาสนาก็มีศูนย์กลางแห่งใหม่ที่ เมืองสาวัตถี แคว้นโกศล โดยอนาถบิณฑิกเศรษฐี ได้สร้าง"วัดพระเชตวัน"ขึ้น แล้วกราบทูลอาราธนาพระพุทธเจ้าและพระสงฆ์ไปอยู่ประจำ และนางวิสาขามหาอุบาสิกาเศรษฐีนีคนหนึ่ง ก็มีจิตศรัทธาสร้าง วัดบุพพาราม ถวายด้วย

14. ปัจฉิมกาล

- ก่อนปรินิพพาน 3 เดือน ทรงปลงอายุสังขาร

- ก่อนปรินิพพาน 1 วัน นายจุนทะถวายสุกรมัททวะ (หมูอ่อน) เมื่อพระองค์เสวยแล้วประชวรพระอานนท์โกรธ พุทธองค์จึงตรัสว่า "บิณฑบาตที่มีอานิสงส์ที่สุด มี 2ประการ คือ เมื่อตถาคต (พุทธองค์) เสวยบิณฑบาตแล้วตรัสรู้ ,ปรินิพพาน"

- ก่อนปรินิพพานทรงกล่าวพุทธโอวาทว่า

1.)การบูชาพุทธองค์อย่างแท้จริง คือ การปฎิบัติธรรมให้สมควรแก่ธรรม

2.)พุทธศาสนิกชนที่ต้องการเฝ้าพระองค์ควรไปที่ "สังเวชนียสถาน"

3.)การวางตัวของภิกษุต่อสตรี ต้องคุมสติอย่าแปรปรวนตามราคะตัณหา

4.)พระบรมสารีริกธาตุเป็นเรื่องของกษัตริย์(มัลลกษัตริย์) มิใช่กิจของสงฆ์

5.)ความพลัดพรากเป็นธรรมดาของโลก

6.)ธรรมและวินัย จะเป็นศาสดาแทนพุทธองค์ ทั้งนี้เพราะบุคคลไม่เที่ยงแท้เท่ากับพระธรรมซึ่งเป็นสัจธรรม

- ปัจฉิมสาวก คือ สุภัททะบริพาชก

- ปัจฉิมโอวาท "ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เราขอบอกเธอทั้งหลาย สังขารทั้งปวงมีความเสื่อมสลายไปเป็นธรรมดา พวกเธอจึงทำประโยชน์ตนเอง และประโยชน์ของผู้อื่นให้สมบูรณ์ด้วยความไม่ประมาทเถิด"(อปปมาเทน สมปาเทต)

- ปรินิพพาน ขึ้น 15 ค่ำ เดือน 6 ใต้ต้นสาละ ณ สาลวโนทยาน ของเหล่ามัลลกษัตริย์ เมืองกุสินารา แคว้นมัลละ พระชนมายุ 80 ปี ทรงเทศนาสั่งสอนมาเป็นเวลา 45 ปี

อ้างอิง จาก/www.dmc.tv/forum/index.php?showtopic=2865